บทที่ 5 EPISODE 01เริ่มด้วยทักทาย ลงท้ายด้วยจูบ [1]
Nice Bar
23.50 น.
ผมเดินเข้ามาในร้านได้สักพักแล้ว ตอนนี้กำลังกวาดสายตามองหาคนที่ผมต้องการพบแต่ยังไม่เจอ
“สวัสดีค่ะพี่มังกร มองหาใครอยู่รึเปล่าคะ”
ถ้าผมจำไม่ผิดเธอชื่อแนนนี่ เด็กปีสอง รุ่นน้องที่คณะของผมเอง
เธอคงจำได้ว่าผมเป็นรุ่นพี่ แม้ว่าผมจะไม่ค่อยสุงสิงหรือโผล่หน้าไปเจอรุ่นน้องตอนทำกิจกรรมของคณะเท่าไหร่นัก
ผมมองเธอกลับไปนิ่งๆ แล้วเดินผ่านมาทันที ไม่คิดจะตอบคำถาม เพราะผมไม่ชอบคุยกับคนที่ผมไม่สนิท
แม้จะรู้ว่าคงเลี่ยงการถูกมองว่าหยิ่งไม่ได้ อีกทั้งการมาที่นี่ยังอาจทำให้เรื่องของผมกลับมาได้รับความสนใจอีกครั้ง แต่ผมก็เพียงแค่ขับรถผ่านมา
ใช่ครับ ผมแค่ขับรถผ่านมา พอดีกับที่โทรศัพท์แจ้งเตือนขึ้นมาว่าวันนี้เป็นวันเกิดของพลอย ไหนๆ ผมเองก็ตั้งใจเตรียมของขวัญวันเกิดเอาไว้ให้เธอแล้ว ก็เลยแค่จะแวะเอามาให้ แต่จนถึงตอนนี้ผมก็ยังหาเธอไม่เจอหรือไม่เธอก็คงตั้งใจหลบหน้าผม ดีไม่ดีตอนนี้เธออาจกำลังแอบมองผมอยู่จากมุมไหนสักมุม แต่ไม่เจอก็คือไม่เจอ เอาเป็นว่าผมแวะมาแล้วก็แล้วกัน
“มังกร”
ไม่ทันกลับออกมาก็มีผู้หญิงคนหนึ่งตะโกนเรียกผมเสียงดัง ตอนแรกผมคิดว่าจะเป็นเพื่อนของพลอย แต่หันไปมองแล้วไม่ใช่
เสียงของเธอคนนั้นทำให้เราทั้งคู่ตกเป็นเป้าสายตา ท่าทางที่เดินมาหาผมทั้งที่ยืนทรงตัวยังลำบากทำผมยืนงง เพราะเราไม่น่าจะเคยรู้จักกันมาก่อน
ผมยืนพิจารณาคนเมาอยู่ครู่หนึ่ง ดูจากส้นสูงที่เธอใส่ บ่งบอกว่าเธอมีทักษะในการทรงตัวดีมาก เพราะถึงแม้จะเดินโซซัดโซเซมาตลอดทางแต่กลับไม่ล้ม อยากรู้เหมือนกันว่าเธอทรงตัวอยู่ได้ยังไง
ทุกคนตรงนั้นพร้อมใจกันหลีกทางให้เธอ เท่าที่ผมกวาดสายตามองไปรอบตัวตอนนี้ คนทั้งร้านพร้อมใจกันหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาเตรียมถ่ายคอนเทนต์แล้ว ไม่รู้ว่าครั้งนี้ผมจะดังขึ้นอีกเท่าไร
คิดแล้วได้แต่ถอนหายใจ เพียงแต่ไม่รู้จะต้องห้ามใคร ห้ามยังไงในเมื่อผมไม่ได้เป็นคนเริ่ม
“มีอะไร” ผมถามด้วยความเบื่อหน่ายเมื่อผู้หญิงคนนั้นเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าผม มองเธอตั้งแต่หน้าผากแคบไล่ลงไปจรดปลายนิ้วเท้า แม้แสงสว่างจะไม่มากพอให้พิจารณาอย่างถี่ถ้วน แต่พออนุมานได้ว่าเธอเป็นผู้หญิงที่รูปร่างดี เดรสหนังสีดำรัดรูปแบบทำให้เธอดูเซ็กซี่เย้ายวนจนผมต้องลอบกลืนน้ำลาย ใบหน้าของยัยนี่รูปไข่แต่แอบมีแก้มนิดๆ คิ้วหนา ขนตายาว บวกกับดวงตาคมค่อนไปทางดุทำให้โดยรวมแล้วดูเป็นคนหน้าหยิ่ง ริมฝีปากอิ่มๆ ของเธอถูกแต่งแต้มด้วยสีแดงขับให้เธอดูฮ็อตและโดดเด่นในแสงไฟ นัยน์ตาที่เป็นประกายหวานหยาดเยิ้มเพราะฤทธิ์ของแอลกอฮอล์ สรุปเลยแล้วกันว่ายัยนี่สวย ยอมรับว่าน่ากิน ถ้าได้กัดสักคำ สาบานจะฟัดให้ช้ำเลย
ผมเป็นผู้ชายครับ ไม่ใช่เจ้าชาย ไม่ใช่พระอิฐพระปูน และไม่ใช่คนสมบูรณ์แบบ มีผู้หญิงสวยๆ มายืนยิ้มให้อยู่ตรงหน้าจะบอกว่าไม่รู้สึกอะไรก็ไปตายห่าเถอะ!
“ฉันชื่อ...เพิร์ล”
เปิดตัวแรงจนผมต้องประเมินความเสี่ยงดูอีกรอบ อย่างที่บอกว่าเธอสวย เข้าขั้นสวยมากเลยด้วยซ้ำ แต่ทำไมผมถึงจำไม่ได้ว่าเคยรู้จักเธอมาก่อน กำลังนึกสงสัยอยู่ว่ายัยนี่รอดสายตาผมมาได้ยังไง
“ฉันมีอะไรน่าสนใจมานำเสนอให้นาย” เสียงอ้อแอ้ฟังแทบไม่รู้เรื่อง เธอยกแก้วเหล้าในมือขึ้นวนไปมาระหว่างที่ใช้สายตาเย้ายวนมองผม ดูท่าแล้วไม่น่าใช่แค่ผมที่อยากกินเธอฝ่ายเดียว เพราะเธอเองก็ดูหิวเหมือนกัน เพียงแต่ตอนนี้ผมยังไม่แน่ใจว่าเธอหิวแสงหรือหิวผมมากกว่ากัน
“อะไร”
“นาย!”
สัญชาตญาณสั่งให้ผมฉวยข้อมือเธอไว้ทันทีที่เธอยกมือขึ้นมาชี้หน้า
“อย่ามาจับมือฉันนะ!”
“ยัย…”
บ้าฉิบ! ขืนไม่จับ นิ้วเธอก็จิ้มตาผมน่ะสิ
เธอสะดีดสะดิ้งแล้วรีบดึงมือกลับไปก่อนจะก้าวถอยหลังไปสองก้าว โชคดีที่ด้านหลังของเธอมีโต๊ะขวางอยู่พอดี ไม่อย่างนั้นผมคงเห็นคนหงายหลัง
ท่าทางอวดดีของเธอทำผมรู้สึกหมั่นไส้ ประมาณคร่าวๆ ดูแล้ว ความยาวของเดรสที่เธอสวม วัดจากเอวลงมาน่าจะประมาณคืบมือผมพอดีเท่านั้นเอง แถมยังรัดรูปเสียจนน่าจะเดินลำบาก
ค่าครองชีพมันแพงสินะ อะไรประหยัดได้ก็ควรจะประหยัด
